Tkactwo, dziewiarstwo, krawiectwo
LTU,
Grigiskes
Pani Emilija urodziła się w 1934 roku. Obecnie przebywa już na emeryturze i mieszka w Wilnie, tworząc i eksponując swoje prace w pracowni swojego syna, artysty ludowego K.Navickasa. Od 2003 roku jest członkinią litewskiego stowarzyszenia twórców ludowych. Od młodych lat haftuje, robi na drutach i szydełkuje. Robieniem rękawiczek zajęła się 20 lat temu. Jej prace wystawiane były podczas wielu wystaw na Litwie. Sztuka jaką opanowała pani Emilija była jednym z ulubionych zajęć kobiet. Chociaż w Europie pierwszymi tkaczami byli mężczyźni, w krajach bałtyckich na drutach robiły kobiety. Dziewiarstwo było tam znane już w XII wieku. W starożytnej Litwie drutami z kości i drewna robiono pasy na kolana, skarpety i rękawice. One nie tylko chroniły od chłodu, ale także były ozdobą w czasie swatania, zaślubin czy pogrzebów. Wzory i ornamenty różniły się w zależności od okazji. Do końca XIX w. kobiety używały naturalnych nici z lnu i wełny, farbowanych barwnikami roślinnymi. Później do barwienia nici zaczęto używać farby syntetycznej. Początkowo wzory dziewiarskie były geometryczne. Na wsi tkaczki i dziewiarki nie mieszały wzorów. Z biegiem czasu na wyrobach pojawiały się motywy roślinne, zwierzęce,a nawet monogramy. Wzory dziewiarskie zaczęto również łączyć z wzorami tkanymi.