Katarzyna Groniec

Laureatka głównej nagrody Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu (1988); debiutowała rolą Anki w musicalu „Metro” w Teatrze Dramatycznym (1991). W 1997 roku na Festiwalu Piosenki Aktorskiej zdobyła Grand Prix i Nagrodę Dziennikarzy, gdzie zaśpiewała „Zdemaskowanie piosenki” Hemara oraz „Amsterdam” Brela.

W kwietniu 2008 roku Katarzyna Groniec otrzymała dyplom mistrzostwa im. Aleksandra Bardiniego – za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie piosenki aktorskiej.

Wyjątkowa wokalistka i osobowość polskiej sceny. Niekiedy cały teatralny zespół nie jest w stanie dostarczyć tylu emocji i tak umiejętnie przenieść słuchaczy w świat o którym opowiada. A opowiada niezwykle przejmująco i wiarygodnie, dzięki czemu po chwili każdy przenosi się w świat kreowany słowem i melodią. Jej występy to przejmujące spektakle, a widzowie od początku czują realistyczność wszystkich historii. Towarzyszący artystce muzycy w idealny sposób dozują emocje budując niepowtarzalny nastrój.

Ważniejsze spektakle teatralne:

• Nie opuszczaj mnie… – reż. Janusz Józefowicz
• Trzy razy Piaf – reż. Artur Barciś
• Piotruś Pan – reż. Janusz Józefowicz
• Opera za trzy grosze – reż. Wojciech Kościelniak
• Cohen – reż. Krzysztof Zaleski
• Mandarynki i pomarańcze – reż. Wojciech Kościelniak
• Tango Operita: Szare kwiaty – reż. Roman Kołakowski
• Bagdad Cafe – reż. Krystyna Janda

Role telewizyjne:

• Wrota Europy – reż. Jerzy Wójcik
• Przybysz z Narbony – reż. Julian Stryjkowski
• Kram z piosenkami – reż. Leon Schiller
• Wieczory i poranki – reż. Paweł Mossakowski

Biografia:

Urodziłam się 22.02.1972 w Zabrzu. W dzieciństwie było mi trochę przykro, że w dacie moich urodzin dominują dwójki. Szybko zaczęłam mówić, ale nie chciało mi się chodzić. Żeby mnie sprowokować do wysiłku kładziono zabawki trochę dalej niż na wyciągniecie ręki. Bawiłam się palcami. Zadebiutowałam na komunii siostry mając 1,5 roku. Ku ogólnej konsternacji Mazurkiem Dąbrowskiego. Potem zajmowałam się śpiewaniem piosenek nawet kiedy błagano mnie żebym przestała. Jako nastolatka jeździłam na warsztaty dla wokalistów jazzowych, gdzie byłam postrachem kadry wybitnych instrumentalistów. Jazz kojarzył mi się wyłącznie z przyciskiem w czarno-białym telewizorze na którym było napisane – jazz. Na wszelki wypadek tata nie pozwalał mi go dotykać. W 1988 roku Piotr Hajduk i ja wykonaliśmy w duecie standard jazzowy „My Funny Valentine” na Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu i wygraliśmy. W 1991 roku zaśpiewałam główną rolę Anki w pierwszym polskim musicalu „Metro”. Tym sposobem przez kolejnych 9 lat byłam związana z tandemem Józefowicz-Stokłosa biorąc udział we wszystkich produkcjach wychodzących spod ich ręki w Teatrze Studio-Buffo. Szczególnym sentymentem darzę „Nie opuszczaj mnie…” , „Tyle miłości” i „Przeżyj to sam”. Piosenkami pochodzącymi z tych spektakli wygrałam 18 PPA w 1997 roku śpiewając „Amsterdam” Jacquesa Brela i „Zdemaskowanie piosenki” Mariana Hemara lepiej znaną pod tytułem „Taka mala”. Zdobyłam Grand Prix, czyli samochód cinquecento, Pierwszą Nagrodę, Nagrodę Dziennikarzy i Nagrodę Prezydenta Miasta Gdynia. We Wrocławiu. Trochę dziwne. To był mosiężny dzwonek jaki jeszcze czasem można spotkać w niektórych sklepach, wieszczący – uwaga klient wchodzi. Samochód sprzedałam. Dzwonek zaginął podczas przeprowadzki. Napisałam wszystkie te Nagrody wielką literą, bo je szanuję. W tym samym roku dostałam takie coś na którym jest napisane Indywidualność Roku. Od pierwszego programu TVP. Potem śpiewałam, śpiewałam, śpiewałam i nic nie dostawałam aż tu nagle w 2007 roku dostałam nagrodę, która się nazywa „Prometeusz”. A w 2008 Dyplom Mistrzowski im. Aleksandra Bardiniego. To moja największa nagroda. Zajmuje pół parapetu. Po odejściu z Buffo zagrałam w Ateneum w „Trzy razy Piaf”, w Romie w „Piotrusiu Panie” i „Cohenie”, we wrocławskim Capitolu w „Operze za trzy grosze”, w Polonii w „Bagdad Cafe”. W niezliczonej ilości koncertów i gal jako jeden z Podmiotów Wykonawczych. Z wielkiej litery przez szacunek dla innych. Zdarzyły mi się również teatry telewizji: „Przybysz z Narbony”, „Kram z piosenkami”, „Wieczory i poranki” a nawet jeden film! „Wrota Europy”.

Nagrałam kilka płyt:

W 2000 roku „Mężczyźni”

W 2002 roku „Poste restante”

W 2004 roku „Emigrantka”

W 2007 roku „Przypadki”

W 2008 roku „Na żywo”

W 2009 roku „Listy Julii”

W 2011 roku „Pin-Up Princess”

W 2014 roku „Wiszące Ogrody”

W 2015 roku „ZOO” z piosenkami Agnieszki Osieckiej

W 2018 roku „Ach!”

Dziękuję za uwagę,

Katarzyna Groniec

Nagrody i wyróżnienia:

1988 – Laureatka głównej nagrody Festiwalu Młodych Talentów w Poznaniu,

1997 – Laureatka Grand Prix i Nagrody Dziennikarzy na Festiwalu Piosenki Aktorskiej,

2000 – nominacja do Fryderyków w kategorii fonograficzny debiut roku, album roku poezja śpiewana,

2002 – nominacja do Fryderyków w kategorii piosenka poetycka za album „Poste restante”,

2004 – nominacja do Fryderyków w kategorii piosenka poetycka za album „Emigrantka”,

2007 – Laureatka Prometeusza w dowód uznania odwagi tworzenia i kreatywności artystycznej,

2008 – nominacja do Fryderyków w kategorii piosenka poetycka za album „Przypadki”,

2008 – Dyplom Mistrzostwa im. Aleksandra Bardiniego – za wybitne osiągnięcia artystyczne w dziedzinie piosenki aktorskiej,

2009 – nominacja do Fryderyków w kategorii piosenka poetycka za album „Na żywo”,

2012 – nominacja do Fryderyków w kategorii piosenka poetycka i najlepsza oprawa albumu –  za album „Pin-Up Princess”,

2019 – nominacja do Fryderyków w kategorii muzyka poetycka za album „Ach!”

fot. Szymon Szcześniak